Прашина

Прашина

Празна соба,
ѕвони телефон.
Продира низ мракот, влажен,
женски неспокој.

Тој ù кажа:
– „Има меѓу нас нешто,
штом те сонувам
 а во сонот патувам.

Патувам,
како облак, преку небо.
Не живеам,
без тебе јас сум само зрно –
само прашина.

Секој час и секој ден,
јас сум толку несреќен –
сам без тебе.
Како да не постојам,
без тебе јас полудувам.

Јас патувам,
јас сум облак,
ти си небо...”

‹ 2009 г. ›